Stan ten pojawia się zazwyczaj po wielokrotnym urazie stawu. Przy rozciągnięciu bądź też rozerwaniu wiązadeł. Potrzebna jest wówczas odpowiednia rehabilitacja, w celu wzmocnienia wiązadeł i innych tkanek, które wpływają na utrzymanie równowagi ciała. W przeciwnym razie istnieje wysokie ryzyko ponownych skręceń, które mogą prowadzić do przewlekłej niestabilności stawu skokowego.

Chorzy skarżą się na powtarzające się skręcanie stawów na nierównych powierzchniach lub podczas uprawiania sportu, chroniczne obrzęki, ból i tkliwość.

Wiele problemów ze stopami wynikać może z płaskostopia, schorzenia, które objawia się obniżeniem sklepienia stopy, w wyniku którego staje sie ona płaska. W zalezności od przyczyny schorzenia, chory może odczuwać następujące doległości:

- Ból wzdłuź tylnego ścięgna piszczelowego, który przechodzi na wewnętrzną część śródstopia i kosti, towarzyszyć mu może obrzęk kostki.

-Ból staje się silniejszy wraz ze zwiększeniem aktywności fizycznej, może powodować trudności wz chodzeniem i dłuższym staniem na chorej stopie.

- wraz z zanikiem łuków stopy dochodzić może do dodatkowych deformacji, np. do powstania palców młotkowatych i tzw. palucha koślawego (hallux valgus), czyli zniekształcenia I kości śródstopia.

- chorzy na cukrzycę z powodu mniejszej odczuwalności bólu zauważać mogą wyłącznie obrzęki i guzki na stopie, które moga jednak prowadzić do powstawania trudno gojących się ran.

Wśród przyczyn powstania płaskostopia wymienić należy: nawagę, otyłość, krzywica, niedobór witaminy D, noszenie nieodpowiedniego obuwia (zbyt ciasnego, za małego, na wysokim obcasie).

Zlekceważone problemy ze stopami mogą w późniejszym okresie życia sprawiać wiele problemów: od dyskomfortu chodzenia, poprzez trudności w doborze obuwia, a kończąc na bolesności stóp, stawów kolanowych, biodrowych i kręgosłupa. Z tych względów zapobieganie płaskostopiu powinno być brane pod uwagę już u najmłodszych dzieci. A noszenie odpowiedniego obuwia traktowane jako najlepszą metodę prewencji.

Zapalenie powięzi podeszwy jest częstą przyczyną bólu w dole pięty. Choroba powstaje na skutek zapalenia lub podrażnienia tkanek, które wspierają łuk stopy (ostroga piętowa). Powięź podeszwy jest długim włóknem znajdującym się bezpośrednio pod skórą podeszwy, pomiędzy śródstopiem i piętą, adsorbującym ciśnienie, któremu podlega stopa podczas stania bądź chodzenia. Zbyt duże ciśnienie może uszkodzić, a nawet rozerwać wiązadła, na co nasze ciało w naturalny sposób reaguje zapaleniem, które wywołuje ból w pięcie i zesztywnienie powięzi podeszwowej. W większości przypadków zapalenie powięzi podeszwowej może się rozwijać bez specjalnych przyczyn. Do czynników ryzyka ułatwiających rozwój tej choroby zalicza się natomiast: płaskostopie, wysokie podbicie, otyłość, nagła aktywność fizyczna, czy też noszenie niewłaściwego obuwia.

Digitus Superductus może być następstwem hallux valgusa, bądź tez uszkodzenia nerwów w wyniku choroby cukrzycowej lub alkoholizmu. Powstaniu tego schorzenia przyczynia się również źle dobrane, za małe, za wąskie obuwie, czy też buty na bardzo wysokim obcasie.

Chory palec wygina się w łuk, przybiera formę pazura i powoduje bolesne zrogowacenie na sodzie stopy. Często wraz z deformacja palca pojawiają się bolesne pęcherze i obrzęki. Jak i w przypadku innych schorzeń, sytuacja ta pogarsza się bez odpowiedniego leczenia i może prowadzić do trwałych deformacji

Większość kości ludzkiego ciała połączona jest ze sobą stawami, jednak istnieje kilka z nich, które nie łączą się z innymi. Zamiast tego połączone są one ze ścięgnami bądź też osadzone są w mięśniach. Kości te nazywa się trzeszczkami, a największą z nich jest rzepka kolana. W stopie istnieja dwie bardzo małe trzeszczki, znajdujące się bardzo blisko palucha: jedna z zewnętrznej strony stopy, druga węwnątrz, bliżej środka. Kości te

W stawie śródstopno-paliczkowym, jak i w każdym innym, kości zakończone są gładką chrząstką. W wyniku normalnych, codziennych ruchów stawów dochodzić może do ścierania się powierzchni chrząstek, a następnie do wzajemnego ocierania się o siebie kości. Przyczyn powstawania tego schorzenia doszukiwać się można również w urazach palca wpływających na stan chrząstki stawowej bądź też w różnicach anatomicznych powstałych z nadmiernego naprężenia stawów i ścięgien. Powstające w ten sposób wybrzuszenie lub przerost kości prowadzić może do zmniejszenia ruchliwości stawów. Zmiany te są wyjątkowo bolesne i utrudniają poruszanie się.

W odróżnieniu od Hallux valgus nie ma w tym przypadku typowej deformacji koślawej, a schorzenie to najczęściej występuje u mężczyzn pomiędzy 30 a 60 rokiem życia.

Tak zwany zespół palucha koślawego (hallux valgus) charakteryzuje się bocznym odchyleniem palucha. Często błędnie opisywany jest jako rozszerzenie kości lub tkanek wokół dużego palca u stopy. Schorzenie to polega na zagięciu palucha w stawie śródstopno-paliczkowym w stronę pozostałych palców,często wiąże się z jednoczesnym wypchnięciem ku górze sąsiadującego palca. Deformacji tej towarzyszyć może płaskostopie poprzeczne, szponiaste ustawienie pozostałych palców. U chorych najczęściej występuje jednak poszerzenie przodostopia i bolesna wyrośl na głowie I kości śródstopia (paluchu).

Choć dużą rolę w rozwoju schorzenia odgrywają czynniki genetyczne, uważa się, że wpływ na powstanie halluksa ma również nieodpowiednie - zbyt wąskie lub wysokie obuwie. Dziewięćdziesiąt procent osób z tego typu dolegliwościami stanowią kobiety. Wadę tę można zlikwidować operacyjnie, zaleca się jednak jednocześnie noszenie specjalistycznego obuwia o szerokiej i miękkiej podeszwie, które dopasowuje się do kształtu stopy.

Digitus flexus (zwany palcem zgiętym, bądź młotkowym) jest deformacją drugiego, trzeciego lub czwartego palca u stopy. Schorzenie to powoduje zgięcie palca w środkowym stawie, przez co upodabnia się on do młotka. Prowadzi ono do bolesnych obrzęków i modzeli na szczycie środkowego stawu palca, lub na jego końcu.

Palec młotkowy powstaje jako rezultat noszenia nieodpowiedniego obuwia lub zaburzenia równowagi mięśniowej w organizmie człowieka. Mięśnie pracują w parach, tak aby można było zginać i ruszać palcami. Jednak kiedy palec zbyt długo znajduje się w nieodpowiedniej i nienaturalnej dla niego pozycji (zgięciu) jego mięśnie ulegają deformacji, a palec nie może powrócić do poprzedniej formy.

W początkowym stadium digitus flexus jest wystarczająco elastyczny by móc go korygować prostymi sposobami. Jednak nie leczony może stwardnieć na tyle, że niezastąpiona będzie interwencja chirurgiczna.